DJ Afrika Bambaataa wprowadził pojęcie czterech filarów hip-hopu, którymi są:
DJ-ing, b-boying i graffiti i rap . Część środowiska hip-hopowego dodaje jeszcze piąty filar – wiedzę, gdyż jej brak wywołuje nieprawdziwy, stereotypowy wizerunek tej kultury a także szósty Beatbox.
Od momentu powstania w Południowym Bronxie, kultura hip-hop rozprzestrzeniła się na cały świat. Oryginalny taniec i styl ubierania się, stworzony przez fanów nowej muzyki, spowodował rozbudowę i udoskonalenie się wciąż powstającej kultury.
Nazwa hip-hop jest kombinacją dwóch slangowych określeń – „hip” (znaczącego „teraźniejszy”, „obecny”) i „hop” oznaczającego specyficzny styl poruszania się.
Historia kultury Hip Hop w Stanach Zjednoczonych jest długa i trudna do skonkretyzowania. Na jej pojawienie i rozwój miało wpływ wiele osób oraz wydarzeń.
Hip Hop powstał na początku lat ’70. Pierwsza i najbardziej wpływowa organizacja hip hopowa o nazwie Universal Zulu Nation przyjmuje, że rozpoczął się w 1974. Zaznaczając przy tym, że jego elementy są znacznie starsze. Za ojca Hip Hopu uważa się jamajskiego emigranta Clive Campbella znanego, jako DJ Kool Herc.
Po emigracji na Bronx, dzielnicy Nowego Jorku, Jamajczyk zaczął organizować dyskoteki. Muzykę grano z dwóch adapterów co dawało możliwości manipulacji dźwiękiem.
- [accordionitem]
Jak już wspomniałam na kulturę Hip Hop składają się cztery elementy. Pierwszym z nich jest didżej. Osoba zajmująca się graniem muzyki, ale nie tylko. Didżeje robią również cuty oraz scratche. Cuty są nagranymi i wykorzystywanymi elementami piosenek zlepionych w jedno poprzez manipulację dźwiękiem. Scratch zaś jest elementem turntablismu, czyli manipulacją dźwiękiem za pomocą dwóch adapterów co w efekcie tworzy nową muzykę. W uproszczeniu scratch polega na zatrzymaniu i poruszaniu płytą winylową w taki sposób, aby wydobyć z niej nowy dźwięk.
[/accordionitem]
[accordionitem]
Bboyng ( Breakdance)
Ruchy w breakdance dzielimy na pięć podstawowych elementów – toprocki, dropy, power movesy, freeze’y i footworki.
Toprock – dynamiczne kroki taneczne łączone z gestykulacją, tworzące wrażenie „mowy ciałem”. Toprock jest wstępem do każdego wyjścia na parkiet. Aby dobrze wykonywać top-rock, trzeba przede wszystkim wykonywać go dynamicznie i jednocześnie w rytm muzyki, dobrze jest też umieć improwizować.
Power moves – figury rotacyjne. Najefektowniejsza oraz najtrudniejsza część breakingu. Wymagają one dużej sprawności fizycznej ze względu na ich wysoce akrobatyczny charakter. Wymagają jednocześnie siły, gibkości, kondycji, poczucia ciała w przestrzeni oraz zaangażowania i szczególnie umiejętności samoasekuracji. Przede wszystkim jednak zaangażowania i dużo dłuższego treningu niż w przypadku innych elementów. Ćwicząc powermoves należy równocześnie ćwiczyć płynne przejścia pomiędzy nimi tak aby można było wykonywać ich kilka pod rząd (np. bary, thomasy, bańka, backspin).
Footwork – kroki taneczne, najczęściej wykonywane z pozycji przysiadu podpartego. Aby dobrze wykonywać zarówno footwork jak i inne figury, trzeba wypracować flow czyli płynność ruchów. Słowem – nie wystarczy nauczyć się konkretnego ruchu, aby go dobrze wykonywać, należy jeszcze wykonywać go płynnie i bardzo dynamicznie.
[/accordionitem]
[accordionitem]
Następnym element to graffiti. Obrazy na murach, ścianach oraz pociągach. Graffiti można podzielić na taggi oraz wrzuty. Taggi są pierwotną wersją. Podpisami malarzy wykonywanymi za pomocą flamastrów. Wrzuty zaś są pełną wersją graffiti. Składają się z dużych, wypełnianych i ozdobionych liter, a także dodatkowych elementów graficznych. Ze względu na charakter, graffiti najczęściej było tworzone nielegalnie, na trudno dostępnych miejscach lub pociągach. Niestety efektem takich działań jest błędne pojmowanie tej sztuki. Utożsamianie jej z napisami będącymi przejawem wandalizmu.
[/accordionitem]
[accordionitem]
Czwartym i najmłodszym elementem Hip Hopu jest rap. Produkcyjnie bazuje na wszystkich rodzajach muzyki afroamerykańskiej. Głównie na funku, jazzie oraz soulu. Polega na rytmicznym wypowiadaniu rymowanych tekstów. Teksty najczęściej dotyczą życia autora, jego historii, emocji, przygód, poglądów itp. Ale nie tylko. Pomimo pozorów rap tekstowo nie zna ograniczeń. Wskazuje na to choćby bardzo duża ilość podgatunków tej muzyki. Od tematyki poważnej i zaangażowanej, po muzykę o charakterze imprezowym, nierzadko hedonistycznym.
[/accordionitem]
[accordionitem]
Beatbox – forma rytmicznego tworzenia dźwięków – np. perkusji, linii basowej, głosów zwierząt, scratchy za pomocą narządów mowy – ust, języka, krtani, gardła czy przepony. Technika, przez niektórych określana jako hip-hopowy odwrót od maszyn poprzez naśladowanie głosem rytmów i dźwięków paradoksalnie inspirowana jest estetyką maszynistyczną.
Nazwę zjawiska można zapisać na kilka sposobów: „beatbox”, „human beatbox”, „beatboxing”, „vocal percussion” niekiedy funkcjonuje spolszczony „bitboks”.
Sztuka naśladowania dźwięków istniała od niepamiętnych czasów, począwszy od śpiewów plemiennych, poprzez wczesny soul i funk z lat 70., gdzie artyści okrzykami i przeróżnymi efektami wokalnymi uzupełniali brzmienie utworu. Początek beatboxu w formie zbliżonej do czasów współczesnych datuje się na lata 80. Wtedy właśnie, w biednych dzielnicach murzyńskich, gdzie dzieciaki nie miały pieniędzy na sprzęt muzyczny, a kreatywność i ekspresja poprzez muzykę stanowiły jedyną ucieczkę od szarej rzeczywistości, rozpoczęto tworzenie „czegoś” z „niczego”. Na ulicach błyskawicznie pojawiały się zespoły a cappella używające w swym repertuarze mocnego, czarnego wokalu wspomaganego muzyką prosto z ust. Pierwszym polskim beatbokserem był Wiesław Iwasyszyn. Na początku lat 80. XX wieku występował na festiwalach w Jarocinie.
Współczesny beatbox rozwijali artyści hip-hopowi z USA. Jednym z pierwszych, którzy pojawili się w mediach prezentując beatbox był Darren Buffy Robinson, który podczas konkursu talentów w Radio City Music Hall w 1983 razem ze swoją grupą „Disco Three” (znaną później jako „Fat Boys”) wystąpił prezentując unikalną technikę naśladowania dźwięków hiphopowych maszyn perkusyjnych ustami. Do jego najbardziej popularnych dźwięków należy ciężkie oddychanie, znane jako „hagga hagga sound”.
[/accordionitem]
Hip Hop pomimo dużej ilości nazwanych ruchów, jest przede wszystkim tańcem improwizacji, nie stanowi tez zamkniętej struktury ciągle czerpiąc inspirację z innych styli tanecznych, takich choćby jak popping i inne stare style
Hip Hop w bardzo krótkim czasie z oryginalnych imprez przeistoczył się w miejski ruch kulturowy nawiązujący do korzeni kultury afroamerykańskiej. Stał się sposobem na rozwój oraz wyrażenie siebie poprzez muzykę, taniec i obrazy. Na początku lat ’80 dzięki filmom dokumentalnym, fabularnym oraz działaczom kulturowym Hip Hop zawitał do Europy.
Z czasem ruchy z imprez zyskiwały swoje nazwy, zwiększała się też ich liczba nastąpiła zatem swoista kodyfikacja ruchów oraz określenie nazwy stylu jako hip hop z racji muzyki, do której był on wykonywany. To co podstawowe hip hopie to bounce czyli feeling charakterystyczny dla tego tańca polegający na odwzorowaniu podstawowego beatu poprzez cykliczna pracę ciała.
Coke La Rock rozgrzewał publiczność nie tylko za pomocą rozmów, ale przede wszystkim rymów. Spontaniczne rymowanie tekstów do muzyki didżeja było bodźcem do późniejszego zaistnienia i rozwoju muzyki rap.
Hip-Hop jako taniec narodził się w latach 80-tych, ale jako kultura jego istnienie sięga wczesnych lat 70-tych. Taniec hip hop narodził się w mieście Nowy York w czasach kiedy „Beat Street Era” (czyli czas świetności bboyingu) chyliła się ku końcowi.
W klubach jednym z dominujących nurtów muzycznych stał się właśnie hip hop i to do jego brzmień poruszała się społeczność afroamerykańska i latynoska.
Pomysł na organizowanie takich imprez szybko wykorzystali inni didżeje. Wśród nich byli także Kevin Donovan znany jako Afrika Bambaataa oraz Joseph Saddler znany jako DJ Grandmaster Flash. Didżeje ci najbardziej przyczynili się do rozwoju, a także promocji Hip Hopu w Stanach Zjednoczonych oraz Europie.
Istotnym elementem imprez był kontakt z publicznością. Początkowo komentowaniem, pozdrawianiem i rozmową zajmował się didżej. Z czasem jednak imprezy były tak duże, że nie mieli oni czasu robić dwóch rzeczy naraz. Zaistniała potrzeba na drugą osobę. Człowieka odpowiedzialnego za kontakt z publicznością. Mistrza ceremonii tzw. MC. Pierwszym znanym MC był przyjaciel Kool Herca – Coke La Rock.
