to większość nowatorskich sposobów tańczenia imprezowego i rozrywkowego, które pojawiają się obok tradycyjnych tańców powstaje „na ulicy”. Przez słowo „uliczne” rozumiemy, że te tańce powstają : w podwórkach, zaułkach, na plażach, chodnikach, w przejściach podziemnych, klatkach schodowych, tancbudach, w „gorszych” dzielnicach miast.

Tworzą je młodzi ludzie, aby zademonstrować odrębność od reszty społeczeństwa, swój bunt i niezgodę na rzeczywistość.

Twórcy stylów ulicznych zwykle nie znają tradycyjnych form zabawy i wymyślają własną formę ekspresji, na zasadzie wybryku, albo młodzieńczego szaleństwa. Dla niektórych młodych ludzi ucieczka w taniec wynikała z potrzeby rywalizacji, a nawet walki między ulicznymi gangami.
Niemal każdy nowy styl tańca miał kiedyś charakter uliczny, np.: Tango, które powstało w zaułkach portowych Buenos Aires, Flamenco na ulicznych zabawach w cygańskich dzielnicach Hiszpanii, czy Walc na podwórkach austriackich karczm.

Obecnie nazwę Street Dance rezerwuje się dla rodziny tańców , które powstały w USA w 2 połowie XX wieku ( od lat 60-tych )i dały początek kulturze Hip – hop. Początkowym impulsem była muzyka Funk wywodząca się z Rhytm & Bluesa, gdzie wprowadzono ostre elektryczne brzmienie gitar. Do tej muzyki powstał w Kalifornii afro amerykański funkowy sposób tańczenia – ostry, wyrazisty, świetny do zabawy na dyskotekach.

Na przełomie lat 60 / 70-tych powstał drapieżny styl Locking inspirowany sztukami walki, polegający na akcentowanych zatrzymaniach ruchu w pozach. Krótko potem pojawił się styl Popping, który wyglądał jak po klatkowy film, polegający na naprzemiennym spinaniu i rozluźnianiu mięśni oraz szarpnięciach i zatrzymaniach z Poppingu wywodzi się tzw. taniec robota – Robot Dance.