Popping – (czasami mylony z electric boogie) taniec uliczny, zaliczany (obok lockingu) jako jeden z oryginalnych „funky styles”. Został stworzony w 1974 we Fresno (stan Kalifornia) w społeczności afro-amerykańskiej przez Boogaloo Sama i jego brata Popin’ Pete’a.
Popping skupia się wokół technik zwanych „pop”(popping) lub „hit” (hitting), które oznaczają szybkie napięcia i rozluźniania mięsni tworzące efekt szarpnięcia (pop lub hit) na ciele poppera. Popping koncentruje się na specjalnych partiach ciała, tworząc warianty w rodzaju: pop arm (pop ręką), leg pop (pop nogami), chest pop (pop klatką piersiową), neck pop (pop szyją). Łącząc warianty, sprawiamy, że spięcia są bardziej wyraziste. Silniejsze popy zwykle pociągają za sobą popy dolnej i górnej części ciała jednocześnie.
Popping jest niepowtarzalny. To nie jest uniwersalna nazwa dla wszystkich stylów funkowych. Jeżeli popujesz, jesteś poperem, jeżeli machasz, jesteś waverem, jeżeli boogaloojesz, jesteś boogaloojerem i tak dalej. Sam mówił słowo 'pop’ każdego razu gdy się wyginał podczas tańca, w podobny sposób jak niektórzy wydają z siebie odgłosy maszyn robiąc robota. Sam mówił 'pop,pop,pop’. Popping jest jednym z najprężniej rozwijających się styli street dance, do jego struktury musimy dodać o wiele więcej foundations niż trzy początkowe tzn: pop, groove i pose.
Popping głównie tańczony jest do muzyki Funk, lecz z biegiem lat zaczęto tańczyć go do elektronicznych bitów, czy nawet dubstepu. Fakt jest taki że nie można się ograniczać danym rodzajem muzyki, gdyż to muzyka pozwala nam na kreowanie nowych form ruchu. Reasumując popping jest na tyle unikatowym stylem, że można go wykonywać do każdego rodzaju muzyki, zależnie od gustu, nastroju i samopoczucia.
Popping można nazwać „parasolem” który gromadzi pod sobą wiele różnych stylów takich jak:
tancerz powinien zacząć swoja przygodę z popping’iem, ponieważ dzięki niemu nauczymy się popp’a(spinania mięśni) oraz jak poruszać się do muzyki.
mięśni bardzo mocno, co wprawia je w drżenie.
poppingu polegająca na tworzeniu fali, które porusza się po ciele tancerza.
szybszym popowaniu (najczęściej podwójnym, zwanym double pop). Jego nazwa pochodzi od dźwięku wydawanego przez wskazówki zegara (tik-tak).
jakby był oświetlany przez światło stroboskopowe.
stracha na wróble. Styl został zainpirowany Strachem na wróble, z powieści Czarnoksiężnik z Krainy Oz
barków w górę (często mylony ze zwykłym popem).
poruszaniu się w sposób podobny do ludka z lego, skupia się na poruszaniu poszczególnymi partiami ciała (np. nogi, klatka piersiowa, głowa) w krótkich odstępach czasowych
iluzje, że jedna z części ciała jest odzielona od innych np. wykonujemy skręt tułowia, a głowa pozostaje bez ruchu.
manekin tworzy nienaturalne wrażenie łączenia ciała poprzez przesuwanie i skręcanie rozmaitych części ciała w konkretne sekwencje. Nie skręcane części ciała muszą pozostawać w bez ruchu. rezultat jest podobny do przekręcania kostki Rubika. Styl ten wymaga bardzo dobrej izolacji całego ciała.
ruchy głowy i tułowia.
odwzorowaniu bohatera filmu i naśladowaniu jego ruchów. Wygląda to jak animacja poklatkowa.
popper sprawia wrażenie, że jest z gumy, jego ruchy wyglądają tak, jakby tancerz był płynny (ang. liquid).
polegający na szybkich ruchach nogami. Został zainspirowany stylem słynnego b-boya Crazy Legsa.
dla widza tancerz wydaje się nie chodzić po ziemi, lecz się po niej ślizgać, wykonując np. backslide (potocznie nazywany mooonwalk).
w której popper udaje mima w rytm bitu.
wykonywaniu ruchów inspirowanych kukiełkami i marionetkami.
w San Francisco w stanie Kalifornia w 1970 roku.
Egiptu, tutting pozwala na wykonywanie geometrycznych pozycji oraz ruchów za pomocą ciała. Nazwa zaczerpnięta od faraona Tutenchamona, zdrobniale nazwanego „Tut”.
